Βουλευτικές το ανα-γνωσμαν.

Εξηγήστε μου σας παρακαλώ:

Σε λιγότερο από μια βδομάδα θα έχουμε εκλογές. Εκεί θα δούμε εάν εκείνα τα βλέμματα που είναι στραμμένα στα κατεχόμενα εδάφη μας και οι ευσεβείς πόθοι για ισότητα, αλληλεγγύη, αγάπη, στήριξη, και άλλα προεκλογικά ουσιαστικά, θα φέρουν αποτέλεσμα.

Εγώ άλλη απορία έχω.

Θα φύγουν από τα billboards οι επαγγελματικές πόζες, τα ανέμελα μαλλιά στον αέρα, το κάστρο της Κερύνιας, οι δασκάλες, οι ηθοποιοί κτλ σωστά? Διότι έχουν ολοκληρώσει το σκοπό τους. Είτε έχουν δουλέψει στο υποσυνείδητο του κάθε μέσου Κύπριου (και τα μυαλά στα κάγκελα) και έχουν βγάλει τους εικονιζόμενους βουλευτές, είτε έχουν απλά φάει τα λεφτά των εικονιζόμενων που νόμιζαν ότι λίγο make up, λίγο marketing campaign, και ένα shopping excursion για καλά ρούχα στον Timinis Stores, θα τους εξασφάλιζε μια θέση στη βουλή.

Στη θέση αυτών των διαφημίσεων στα billboards …. τι θα βάλουν?

Μήπως θα βάλουν κάνα ευχαριστώ αυτοί που θα βγουν? Ή κανένα χέσε μέσα αυτοί που δεν βγήκαν?

Τελικά η μόνη ένεση που χρειαζόμαστε στην οικονομία είναι εκλογές! Ευτυχώς έρχονται και οι Δημοτικές, γιατί οι διαφημιστικές θα είχαν σοβαρό cash flow issue. Λέμε τώρα...

Υ.Γ. Η συγγραφή του παρόντος κειμένου διακόπηκε 2 φορές:

1. Την πρώτη φορά τηλεφώνημα από γραφείο Χ’ υποψήφιου βουλευτή για να με ενημερώσει η εξ Ελλάδος τηλεφωνήτρια (με την απίστευτη γρηγοράδα στην ομιλία, αποτέλεσμα των Didacta Distant Learning), ότι θα βρίσκεται στο τάδε σημείο ο Κος Ντάχτιριντι και θα χαρεί να με δεi (σημ. τον Χ’ δεν τον ξέρω ούτε εγώ, αλλά ούτε και η μάνα του).
2. Τη δεύτερη φορά, η μη ελληνόφων τηλεφωνήτρια (βλέπε eastern block) του Ψ’ υποψηφίου βουλευτή να με ενημερώσει (με την απίστευτη αργή eastern block προφορά που θα ζήλευε κάθε γύφτοπούλα που πουλά σι-ντι κοπιες της Πίτσας Παπαδοπούλου από το Datsun του παππού της σε κάθε πανάϋρο στις φοινικούδες) ότι ο Κος Ντιριντάχτα θεωρεί τη ψήφο μου πολύ σημαντική. (σημ. τον Ψ’ δεν τον ξέρω ούτε εγώ, ούτε η μάνα του, ούτε και η eastern-block-wannabe-giftogirl τηλεφωνήτρια).

Φταίω που νιώθω ηλίθιος? Οϊ πέτε μου!!!

Οι Κουμπάροι (a.k.a Η Κόρη μου Νο.2!!!)

Τάπα και προηγουμένως: είμαστε κυπραίοι ξερόλες και δεν μπορούμε να δούμε τον καλλύτερο μας (βλεπε ανάρτηση Η Κόρη μου Νο.1)

Αφού μας φλομωσανε με τις μακακιες τους και τις υποτιμήσεις τους (η Ελληνική οικονομία κερδίζει hands down πάντως) ήρθαν τα κοκοράκια! Και εκεί έγινε το έλα να δεις...

Enter κουμέρα νουμερο ενα (σ.σ. διότι ως καλός κυπραίος έχω πολλους κουμπάρους και κουμέρες – watch this space). Οι συγκεκριμένοι όμως δεν παίζονται. Ψυχούλες, μην με παρεξηγάτε, αλλά σαν ξεκινήσει το βιολί για το πόσο υπέροχοι είναι αυτοί/η ζωή τους/τα αυτοκίνητα τους/ τα ρούχα τους/ ο γιος τους...

Πρόσφατα είχαμε την τύχη να δούμε ξανά αυτό το repeat σε μια επίσκεψη άνευ λήξεως και προηγουμένων. Διότι για πολλοστή φορά ακούσαμε ότι ο κανακάρης γιος τους 4 ετών:

·         Τραγουδούσε ολόσωστα, δυνατά και καθαρά το μπάρμπα μπρίλιο και την ωραία πεταλούδα από ετών 2 (στη Eurovision θα πάνε του χρόνου όταν θα δείχνει αντράκι)

·         Έτρωγε μόνος του όλο το φαγητό στο πιάτο του από ετών 2 και μισό (το μισό για να μην πιάνει το μάτι)

·         Έβαζε / Έβγαζε μόνος του τα ρούχα του απο 2 ετων και μισό (είπαμε...μάτι)

·         Παίζει μόνος του ήσυχα …και προκομμένα (αυτή την προκοπή ρε γ**** δεν την καταλαμβαίνω)

·         Πάει μόνος του τουαλέττα (μη χέσω δηλαδης...)

·         Έκανε το σταυρό του και προσκηνούσε στην εκκλησία όλες (μα όλες σου λέω) τις εικόνες

(μουντζα)

(και ξανα)

Πραγματικά σε κάνουν να αισθάνεσαι ντιπ βλακας και μαζί και όλο σου το σοϊ (εξαιρείται το πεθερικό σοϊ – αυτό ήταν από ανέκαθεν). Και ερωτώ ο καημένος, γιατί? Why me? Διότι:

Ούφφου 1 – τους κουμπάρους δεν τους διάλεξα εγώ, τους διάλεξε η γυναίκα μου, οπόταν γιατί να θυματοποιείται η κόρη μου? Γιατί δεν κονταροχτυπιούνται οι δύο κουμέρες για το ποια έχει την πιο ακριβή τσάντα όπως η κάθε καλοαναθρεμμένη λευκωσιάτισσα (and our brains at the kagellation)?

Ούφφου 2 – προ Κανακάρη, τα πλάσματα ήταν  normal. Μετά Κανακάρη έγιναν η Julie Andrews σε Mary Poppins και Sound of Music μαζί. Πόσο να αντέξει το πλάσμαν?

Ούφφου 3 – τι σου φταίει το καημένο το μπομπιράκι ετών 4, και ανάγεις την ζωή του σε best seller? Τι?

Και εκεί  που οι κουβέντες τους συνεχίζονταν, και δεν μας άφηναν να πάρουμε αναπνοή πήρα τις εξης αποφάσεις δικτατορικά για την πουρέκκα μου (manifesto – type):

• Αν της αρέσει η μουσική θα την στείλω ιδιαίτερα, αν έχει joker/poker face θα την γράψω σε σχολή θεάτρου, αν της αρέσει το μπαλέτο θα την γράψω στην φίλη μου που έχει σχολή χορού ..... Αν δεν θέλει τίποτα από τα ερεθίσματα που θα την υποβάλλω, θα την αφήσω ήσυχη να βρεί το ταλέντο της οποιο κι αν είναι αυτό (δέχουμαι τζαι νυχού).
• Θα την ενθαρύνω να τρώει αυτό που θέλει και όταν το θέλει, και όχι να εφαρμόσω συσσήτιο στο σπίτι μου. Πάντα όμως με σωστό τρόπο και χωρίς τα πολλά γλυκά. Με μέτρο!
• Θα την ντύνω θα την ξεντύνω και θα την ξεσκατίζω μέχρι τα pampers να μου γίνουν μια αποκρουστική ανάμνηση. Και όποιος άλλος μου πει ότι 2χρονο ξέρει να πηγαίνει στη τουαλέτα μόνο του, να του κλείσω μια ώρα στον φίλο  μου τον Χρύσανθο στο Sigma να πάει να τα πει, να τον βάλουμε στο SigmaLive.com, να τον βάλουμε και στο YouTube.com (να κάνει και διαφήμιση GAP άμα λάχει να ‘ούμε) ως ο πρώτος γονιός που έμαθε τη χέστρα στο 2χρονο του.
• Καλύτερα η κουκλάρα να κάνει σαματά και να ξέρω ότι αναπνέει, και όχι να αναρωτιέμαι εάν το αποβλακωμένο ύφος της είναι μέρος του χαρακτήρα της. Μωρά θέλουμε σε αυτή την ηλικία, όχι ακαδημαϊκούς λέκτορες.
• Εθνικούς Ύμνους και Θρησκευτικά Σύμβολα: κανένα μα κανένα πρόβλημα εάν η κόρη μου ετών 20 μου λέει hare Krishna (σ.σ. στο μουσουλμανισμό κολλώ, sorry). Όλα είναι μια άποψη. Το ίδιο και η θρησκεία. Και όποιος μου πει ότι ο Χριστιανισμός είναι ο μόνος τρόπος εκφρασης της ανώτερης δύναμης και θρησκευτικής κατάνυξης, έχει πολλή δουλεία να κάνει δίοτι πρόκειται για αξεπέραστα ακαλιέργητο νού.
• Η λέξη προκομμένα διαγράφεται από το λεξιλόγιο της οικογένειας μου λόγω μη ικανοποιητικής ερμηνείας!

Fast forward στην πρόσφατη επίσκεψη της κουμέρας με το μωρό θαύμα. Ακουγαμε τα κοκοράκια να μας λεν la Vida e Bella – avec l’ enfant extraordinaire, και εκεί που έπαιζε ο μπομπιρας ετών τεσσάρων, παραπατάει, πέφτει πάνω στο τραπεζάκι, και ρίχνει το green tea organic της κουμέρας πάνω στο παντελόνι του. Η αναφώνηση ήταν άμεση: «Αααου, μάμμα εσιόνοσα τα πά’ στα ποϋνάρκα μου τζαι κρούζει». Άπταιστη Κυπριακή (όχι μαλακιες).

Μετά απο το shock απο το στωικό comment του κανακάρη (η κουμέρα δηλαδής), λεώ στην πουρέκκα (ετών 3 ½ ) να φέρει ένα χαρτομάντηλο στον δοκτωρ ποϋνάρη και να το δώσει στην mamma mia του να τον σκουπίσει. Μην θελοντας να αφήσω την ευκαιρία, αναφώνησα κι εγώ: «Δεν πειράζει κουμέρα, μωρά είναι...ΘΑ ΜΑΘΟΥΝ».

Η Κόρη Μου!!

Θυγατέρα ετών 3 και καπάτσα στο φουλ. Ήδη ακούμε τις κουβέντες που μας λέει και μένουμε άναυδοι και περήφανοι μαζί. Ακούμε και βλέπουμε τις αντιδράσεις των γύρω μας, και μένουμε άναυδοι, περήφανοι και σύξυλοι μαζί (το 3 σε 1 σε δοκιμαστική φάση)!

Ως γνωστόν, ένα τέκνο όταν εισέρχεται σε αυτόν τον κόσμο, έρχεται μαζί με φωνητικές επιδόσεις. Ορισμένα τεκνά το βλέπουν “θελω να γίνω Nia Vardalos”  και είναι συνέχεια με το χαμόγελο στα χείλη, άλλα θέλουν να γίνουν the one and only Alice Vougiou-klakis και το παίζουν τσαχπίνες. Εμάς ήθελε να γίνει νταλικέρης (στη φωνή πάντα).

Περάσαμε από κωλικούς 6 μηνών. Σε αυτούς τους 6 μήνες δεν μπορούσε να μας κοντέψει άνθρωπος – ο «νταλικιέρης» μας ...κόρνάριζε συνεχόμενα και στο maximum των δυνατοτήτων της. Αν ήταν φορτηγό θα την μουντζώνατε. Αν ήταν υποψήφιος βουλευτής ΣΙΓΟΥΡΑ θα τον ψηφίζατε!

 Anyways, εκεί που ηρεμήσαμε άρχισε ο 2^ος κύκλος – horrible 2s. Αυτό που ονομάζουν οι παιδοψυχολόγοι premature teenagers. Αυτό που ονομάζουν οι κυπραίοι «μανα μου το μωρό τζαι εν στριμμένο άντερο». Εγώ το ονόμασα η αγάπη μου (call me sensitive).

Διότι όταν ήταν ήσυχη - φρόνιμη ήταν ένα αγγελούδι. Με έλεγε παπά, και απαντούσα αγάπη μου (αφού έκανα πισσια μου 200 φορές από τη συγκίνηση μου). Μου γέλαγε και άνοιγε η καρδιά μου διάπλατα.

ΑΛΛΑ

Όταν είχαμε el Niño κρίση την έτρεχες και δεν το φυσούσες. Το Mall αν είχε stop list θα ήμασταν σίγουρα μέσα. Αναστάτωνε όλα τα καταστήματα, έβγαζε τις ετικέτες από όλα τα προϊόντα (Carrefour μέχρι Lacoste) και έδιωχνε όλα τα παιδάκια που έπαιζαν στα αυτοκινητάκια για να έχει επιλογή ποιο θέλει να πάει να καθίσει (τυχαία έκλεισε το λούνα παρκ νομίσατε?).

Μέχρι κι η καθαρίστρια μας έκανε παρατήρηση – είδε το μωρό φλόκκο και ξύπνησε η φιλιππινέζα μέσα της και ήθελε να της τον πάρει να σφουγγαρίσει. H Group4 στην πόρτα την έβγαλε ελαφροχέρισσα – πήρε ό,τι ήθελε από το κατάστημα και έφυγε και άντε να λογικέψεις ένα 2χρονο ότι ό,τι θέλουμε το δίνουμε του μπαμπά ή της μάμας και το πληρώνουμε… Ως και το καημένο το βουλγαράκι στο intersports μας είπε  “Kirie, kori sou ataxti, parakalo… ”.

Και σκέφτομαι… Είναι το μόνο 2χρονο που τα κάνει summertime όπου πηγαίνει? Μπας και υπερβάλουμε? Ως χαλασμένη τηλεόραση το καλοκαίρι (που παίζει μόνο επαναλήψεις) η γυνή μου ξεστόμισε το «Εμείς τον καιρόν μας» και μου ήρθε dejavu τον δικό μου μπαμπά που μου λέει ακόμα τέτοιες φράσεις.

Το θέμα όμως δεν είναι πως μεγαλώσαμε εμείς το 19ΧΧ. Το θέμα είναι πως μεγαλώνεις ένα μωρό το 2011. Όταν κάνεις παρατήρηση στο μωρό σου, όσο χαμηλόφωνα και ευγενικά την κάνεις,  το μωρό θα σηκώσει παντιέρα, και θα θέλεις να κρυφτείς από ντροπή. Τουλάχιστο στην ηλικία <5 χρονών. Αυτοί που έχουν μωρά, δεν χαπαρίζουν διότι έχουν τα δικά τους διαβολάκια να χαλιναγωγήσουν. Αυτοί που δεν έχουν μωρά όμως σε κρίνουν! Και σε βλέπουν ως ανίκανο. Ως μαλαχτό. Δεν ασκείς πειθαρχία στο μωρό σου. Το σκέφτονται και αναγράφεται στο μέτωπο τους σαν τα νέα σε λεζάντα πάνω από τα Μυστικά της Εδέμ (εκεί που ο Παναγιώτης χουφτώνει τη Νόρα) Ακόμα και σήμερα που η πουρέκκα είναι 3 ετών, παρακαλώ αυτόν που άσκησε επιτυχώς πειθαρχία σε 2χρονο να σηκώσει το χέρι ψηλά.

Αλλά και πάλι δεν με ενοχλούσε το τι σκέφτεται ο κάθε μακάκας για μένα/γυναίκα/ κόρη μου.

Μέχρι πρόσφατα.

Αυτοί το ξεκίνησαν! Σοβαρά! Οι φίλοι μας. Οι γνωστοί τελωσπαντων. Μας βγάλανε την πουρέκκα Osama Νο2 (RIP and our blood avlajin suckaaa).  Αλλά μετά την υποτίμηση ήρθαν οι συμβουλές για το πως να της περάσει (λες και πρόκειται για βήχα που με ένα σιροπάκι 3 φορές την ημέρα μετά το φαγητό θα γίνει περδίκι)!

 Όπως και να το πείτε, τόχουμε! Τα ξέρουμε όλα! Έτσι και οι γνωστοί μας! Διότι ως γνήσιοι κυπραίοι ξερόληδες, πρέπει να μας πουν τι πρέπει να κάνουμε διοτι “ξέρουν αυτοί.”. Και τι δεν ακούσαμε.

·         Φταίει η τηλεόραση, να την βάζεις να βλέπει λιγότερο.

·         Να της βάζεις περισσότερη τηλεόραση να ηρεμά.

·         Είναι υπερκινητική ? (super λακωνία διότι μας κάνανε και εκφράσεις του στυλ μαναμουτηνρεεε) (btw επειδή το έψαξα, η υπερκινητικότητα δεν μπορεί να διαγνωστεί στις ηλικίες κάτω των 5 ετων... αλλά που να εξηγείς τώρα...)

·         Δεν εκτονώνεται, την έχετε σπίτι όλη μέρα.

·         Να μην της δίνεις ζάχαρη.

·         Να της τραγουδάς.

·         Να μην της τραγουδάς.

·         Να την πας στο πάρκο να εκτονωθεί

·         Να την πας στο baby gym να εκτονωθεί

·         Να της δίνεις παραπάνω γάλα. Αν σταμάτησες το θηλασμό, να τον επαναφέρεις (αυτό αξίζει οσκαρ!)

Και η ερώτηση μου – είμαστε οι μόνοι που ακούμε αυτές τις μακακίες??

TO BE CONTINUED

Χαλλοου!!

Hello!

Αυτή είναι και η επίσημη φράση που χρησιμοποιείται και μην ακούσω τα ίδια ξενοφοβικά, γιατί δεν τα λέμε όλα στη γλώσσα μας κτλ. Αυτό είναι και ένα από τα πράγματα που ενοχλούν.

Και γιατί θα πει κάποιος ενοχλούν? Γιατί κάποιο Χ% διαλέγει  Αγγλία, Αμερική και γενικά ξένες χώρες για να σπουδάσει. Γιατί όταν αυτοί σπουδάζουν μπορούν να σύρνουν το αγγλικό αλλά όταν είναι κάποιος στη Κύπρο δεν επιτρέπεται. Γιατί να μιλάς αγγλικά? Γιατί σιόρ?

Ούφφου Νο.1 – δεν μπορώ τα δήθεν. Ναι, επιλέγω να εκφράζομαι και χρησιμοποιώ αγγλικές εκφράσεις. Why not δηλαδή? Me who me? You, who you?

Ούφφου Νο.2 – ναι, το να μπορείς να εκφράζεσαι μια ξένη γλώσσα είναι ένα κατόρθωμα an accomplishment τελως πάντων. Γιατί όχι δηλαδή?

Ούφφου Νο.3 – πείτε μου έναν κυπραίο ηλικίας 40 και κάτω που δεν ξεκίνησε αγγλικά στο δημοτικό. Ή ακόμα κάποιον του ίδιου age group που δεν επιχείρησε να μάθει μια άλλη γλώσσα (έτσι το λέμε) εκτός από αγγλικά: γαλλικά, γερμανικά, ισπανικά etc.

Και μην μου πείτε ότι οι παρέες μου είναι ελίτ – ξέρω άτομα από κτιστάες μέχρι υπουργούς (ως καλός κυπραίος πρέπει να έχεις ένα κτίστη on call για το σπίτι σου και ένα υπουργό στο κινητό σου για ….απρόσμενων καταστάσεων υπερπηδήματα…..

Τέλος πάντων, δεν είναι ότι δεν υπάρχει και τίποτα να μας σώσει… Αλλά, please ρε παιθκιά, μεν μας μάσιεστε μακακίες…..

Να Λόλα Ένα Τόπι – κοινώς πάρτε και άλλες λέξεις που, κατά την σεμνή ταπεινή και καθόλου νόθα νωθρή και πονηρή μου σκέψη, μπορούμε να χρησιμοποιούμε διότι είναι διεθνείς και όχι καθαυτό αγγλικές.

(κοινώς μην ακούσω άλλο μακάκα να μου πει ότι σε ξενοphobo του έρθει)

Thank you – οι παλιοί έλεγαν thankyousir…Ναι ναι αποικιακό σούξου μούξου, αλλά χωρίς τους Εγγλέζους δεν θα είχαμε δρόμους, κτηματολόγιο, και την αργία 1^η Απριλίου για να κάνουμε φάρσες όλη μέρα (to be continued) Όπως και νάχει το θέμα, ένα ευχαριστώ είναι πάντα ευγενικό να το λες σε οποιαδήποτε γλώσσα – το λέει και ο Barney!!

Bye Bye – προφέρεται πά-παϊ. Καμία σχέση με τα μπισκότα. Όταν σπούδαζα Αγγλία, περνούσα δίπλα από γιαπωνεζάκια, τα οποία μέσα στην τρελή χαρά μιλούσαν στη γλώσσα τους τα ακατανόητα τους, πριν απομακρυνθώ ακούω το τέλος της συζήτησης τους να είναι OK, bye bye….Τουτέστιν, είναι international η φράση αυτή.

OK – αυτό λένε ότι είναι ελληνικό και το βρήκε ο Σάκης ….

No comment – αυτό το βρήκε το Euronews…..

WTF? (afto to leo ego!!!)